Τρίτη 10 Μαρτίου 2015

Να προλάβω να "αμαρτήσω", πριν εξομολογηθώ, παπά μου!

....Κι εκεί που "φούσκωνα" και ξαναφούσκωνα με τα καμάρια μου για τα Νούμερά μου, εκεί που απαιτούσε και χρόνο να τα βρω και να ξαθυμηθώ τις προσθέσεις, νά ' σου, πρώτα ο μάστορας, με το "τώρα μπορώ", νά 'σου και το άρθρο, (H αυτοεκτίμηση που βλάπτει τη ψυχή…) που αν το ψάχναμε... δεν θα το βρίσκαμε!
Είναι να σε θέλει...
Είναι, να σού πάει...

Τέλος πάντων, με τον μάστορα συννενοηθήκαμε μια χαρά, με την Πίστη μου...θα μού πάρει χρόνο.
Πάνω που πήγαινα να σηκώσω λίγο κεφάλι, πάρ' την πάλι κάτω, λόγω της νηστείας, της μετανίας, εν όψη της Αναστάσεως...

Να προλάβω να "αμαρτήσω", πριν εξομολογηθώ, παπά μου!
...Ξέρεις, γι' αυτόν τον λόγο δεν εξομολογούμαι συχνά, γιατί... δεν μπορώ να εγγυηθώ, ότι δεν θα το ξανακάνω...

...Ξέρεις... χρόνια σκορπιζόμουνα σε φυλλάδες, παλιά ή καινούργια τετράδια, σε χαρτάκια και χαρτόνια, σε κλειδωμένα και σε ξεκλείδωτα ημερολόγια, μέχρι και σε χαρτί υγείας, έφτασα, μέχρι και στο σώμα μου, έγραψα, πολλάκις, μέχρι που ήρθε το ίντερνετ στην ζωή μου, εδώ και 9 χρόνια και σκόρπιζα και σκορπιζόμουνα και η ίδια, αμέτρητες ώρες στον αέρα, κάθε μέρα, είτε δούλευα, είτε δεν δούλευα, είτε είχα κέφια είτε όχι, είτε ήθελα, είτε όχι.

Το ίντερνετ είναι ένας ατελείωτος χορός που, αν μπεις, εύκολα δεν βγαίνεις.
Είναι κάτι σαν τα πανηγύρια του χωριού μου, που όλοι χορεύουν.
Υπάρχει ο μεγάλος χορός, υπάρχουν και οι μικρότεροι, ανάλογα με τα κέφια των παρευρισκομένων στο πανηγύρι.
Στον μεγάλο χορό, μπροστά, χορεύουν αυτοί που έχουν λεφτά και πληρώνουν τα όργανα, παραπίσω το σόι, οι φίλοι και μετά τα περίχωρα, ακόμα και οι ξέμπαρκοι τουρίστες, όταν υπάρχουν.

Πολλές οι φιγούρες και τα βήματα.
Όλους τους καμαρώνεις, τους χαζεύεις, σού τραβούν την προσοχή, τους προσέχεις, τους θαυμάζεις, αν κάνει και τσαλιμάκια καμιά χοντρή, ξεχνώντας τα κιλά της, γελάς και λιγάκι, κάνεις όμως κι εσύ τα δικά σου και πατσίζεις, γελάς και χαίρεσαι με τα χάλια σου ή καμαρώνεις, κιόλας, αναλόγως!
Χορός είναι αυτός, πουθενά δεν βγάζει, σε κανέναν, πέρα απ' την εκτόνωση, εκτός απ 'αυτούς που χορεύουν, γιατί διαφημίζουν την δουλειά τους.
Χρειάζεται κι αυτή, άνθρωποι είμαστε, γι' αυτό, δεν θα περιγράψω άλλο, ούτε τους χορούς σε μικρότερους κύκλους και παρέες, ούτε γι' αυτούς που χορεύουν συνέχεια οι "πρώτοι", γιατί δεν σκέφτονται τους υπόλοιπους, ούτε γι' αυτούς που δεν χορεύουν πολύ, αλλά χτυπούν συνέχεια παλαμάκια στους πρώτους, σ' αυτούς που κάνουν καλύτερες φιγούρες, άμα λάχει και σε όλους.
Δε θα πω για τα όργανα και τον σκοπό που βαράνε, γιατί θα το πάω πολύ μακριά και δεν μού φτάνει η ώρα.
Απλά, άμα σ' αρέσει το πανηγύρι, θα υποστείς όλους τους σκοπούς, είτε σ' αρέσουν, είτε όχι, μέχρι που, δε μπορεί, κάποια στιγμή, θ'ακούσεις και κάποιον που θα σ' αρέσει, αλλιώς πας για ύπνο νωρίς, ή ακούς ραδιάκι, κ.λ.π.

...Ξέρεις, για μένα ήθελα να πω.
Βρέθηκα κι εγώ σ' αυτό το ιντερνετικό πανηγύρι, με την θέλησή μου πήγα, πλήρωσα πολλά και ακριβά, ειδικά την εποχή που δεν ήξερα, στην αρχή (κι ακόμα...) αναλόγως, έπραξα κι εγώ.
Ουδείς αναμάρτητος.
Και χόρεψα και φιγούρες έκανα και οι κάλοι με πόνεσαν απ' τα στενά παπούτσια και τούμπες έφαγα με τα ψηλά τακούνια που δεν μού πήγαιναν και τα χέρια μου τα τσάκισα στα παλαμάκια και μέθυσα πίνοντας μόνο νερό και κοίταζα χωρίς να συμμετέχω, γιατί πάντα θα υπάρχει το αθέατο κοινό, όπως και νά 'χει πάντως, μ' αρέσουν τα πανηγύρια, αναλόγως τις εποχές, τα κέφια και τις υποχρεώσεις μου, πάω ή βλέπω.

...Ήθελα να σου πω, πως ..."λαίμαργη" για ζωή, κράτησα πολλές αναμνήσεις απ' αυτά τα πανηγύρια! Λόγια, φωτογραφίες, τραγουδάκια, βιντεάκια, αμέτρητα.
Κι ας μην ήταν όλα δικά μου, κι ας μην ήμουνα μέσα.

Κράταγα για να κρατώ;
Κράταγα για να θυμάμαι;
Κράταγα για να υπάρχουν;
Κράταγα γιατί αυτό έκανα και πριν απ' αυτό το ιντερνετικό πανηγύρι;
Μπορεί.
Πολλά τα "κράταγα".
Η διαφορά του "κρατήματος" στο χαρτί απ΄ το νετ, είναι πως, απ' τα χαρτάκια εύκολα πετάς, και ανασαίνουν τα συρτάρια σου, απ' το νετ όμως, αφού δεν ενοχλούν και αναπνέουν μόνα τους, κι αφού συμμετέχουν κι άλλοι, δεν είναι μόνο δικά σου, αλλά και των άλλων.
Οπότε, καλό είναι, βλέποντάς τα, να μην ντρέπεσαι για αυτά, όποτε και αν τα δεις, γιατί εσύ θα φύγεις, αυτά όμως, θα μείνουν!

...Ήθελα να πω, πως ακόμα, δεν έχω μετανιώσει για τίποτα και κυρίως, δεν ντρέπομαι.
Είχα τις καλύτερες προθέσεις, ακόμα κι όταν υπήρξαν οι χειρότερες προϋποθέσεις και υπήρχαν συχνά, γι' αυτό και έκρυβα χαρτάκια ή μπλοκάκια.
Αυτοπροστασία το λένε αυτό και ταιριάζει μόνο με το σύνθετο "αυτό", σκοτώνει σίγουρα την "εκτίμηση"!
Του Αυτού...
Του Εαυτού. 

Κράταγα και σκόρπιζα, αλλά σκορπιζόμουνα κιόλας...μόλις μ' έπνιγαν τα πολλά "χαρτάκια", κι έτσι, ξέφευγαν απ' το μεγάλο σταθερό ιντερνετικό συρτάρι...
Κι ήρθε μια στιγμή, που είπα να τα μαζέψω.

Μαζεύονται;
Χωράνε;
Το πάλαιψα, μάζεψα με μεγάλη υπομονή, ότι μαζεύεται, κι ότι μπόρεσα.
Τα έριξα σε μια γωνιά, να τα σώσω από βροχή, αέρα και παγωνιά.
Δεν πρόλαβα να τα ξεσκονίσω, να τα αερίσω, να τα περιποιηθώ, όπως τους πρέπει, ένα ένα τα "χαρτάκια" μου...
Δεν ξέρω αν θα προλάβω να το κάνω, όσο είμαι εν ζωή (και εν συνδέσει), ίσως τα φροντήσω καλύτερα...
Θα δείξει...

...Ήθελα να πω, πως φεύγοντας και όλο φεύγοντας... δεν κοίταζα πίσω ξανά, δεν προλάβαινα και δεν μ' ένοιαζε κιόλας.

...Ήθελα να πω όμως και την αμαρτία μου:
Πήγαινα σε σταθερές σελίδες άλλων, φίλων μου ή μη, έβλεπα τους μετρητές τους και έλεγα:
Μα, "πειραγμένον" τον έχει;
Αφού, δεν έχει θέμα...!
Αφού, δεν ενδιαφέρει τους πολλούς, οι πολλοί γιατί πάνε εκεί; 

Ναι! Στεναχωριόμουνα!
"Τί λάθος κάνω;" αναρωτιόμουνα. 

Μην το πεις: "Ζήλια"!
Δεν είναι.
Δεν είναι αυτό ζήλια.
Η ζήλια βγαίνει όταν τα βασικά κριτήρια είναι ίδια στους διαγωνιζόμενους.
Όταν δεν είναι και το ξέρεις, δεν χασομεράς για να ζηλέψεις.
"Απλήρωτος" αγώνας ήταν και η απογοήτευση, για τον χαμένο κόπο μου, αυτό ήταν. ότι μόνη μου, δεν είχα την δύναμη να κάνω έναν ομορφότερο και πιο αληθινό κόσμο.
Αυτό ήταν.
Τίποτ' άλλο.
Δεν ζήλεψα ποτέ, κανέναν "χορτάτο".
Να έχει και να τρώει, ο κόσμος και νά 'ναι γερός!

...Να μη με προκαλεί, μόνο ήθελα, τόσο εμένα, όσο και άλλον κόσμο που πεινάει.
Όταν ψήνει παϊδάκια σε μια φτωχογειτονιά, ένα κοκαλάκι με λίγο λίπος, τουλάχιστον, στο μικρό γειτονόπουλο που σε κοιτάει, το δίνεις. Έστω κι ένα απ' αυτά, που κρατάς για το σκυλί σου.

Αυτά.

Κι ήθελα αυτές τις μέρες, να αμαρτήσω!
Να προλάβω!
Να ανέβαινα!!!

....Κατεβαίνω, λοιπόν, ανεβαίνοντας χαμηλά, μα με υψηλά νούμερα, για μια Κατερίνα που της τα είπανε με χίλιους τρόπους και για ένα κυκλάμινο του βουνού που βρέθηκε στην "μεγάλη" πίστα... .

Τσαλαπατήθηκε...
Καλό ή κακό;
Ένα τα "κ" ή δύο;
Βάλε και παραπάνω.
Μπορεί να ήταν για Καλό!

Πάμε:
Πρώτη καταγραφή 94 τα μπλογκς, γύρω στις 685.000 προβολές.
Δεύτερη καταγραφή 118 τα μπλογκς, πάμε για πόσο;
Τρίτη καταγραφή, όταν τα βρω, (ίσως) μού λείπουν κάποια.

Πάμε you tube:
4  κανάλια 534.000 προβολές.
Χ κανάλια, πόσο; (Έχω κι άλλα, δεν ξέρω αν θα τα βρω ποτέ, γιατί ανάλογα το μπλογκ που βρισκόμουνα, άνοιγε και νέος κωδικός, χωρίς να το καταλάβω, κι άντε να τον βρεις!)

Ξεπέρασα, βγάζοντας κάλο στον ποπό μου, κι ίσως και στον εγκέφαλό μου, πάντως, όχι στην τσέπη, με διαφημίσεις, παπά μου, ξεπέρασα το 1.000.000 κλικ, με αφορμή την δύναμη της αδυναμίας μου, να ξενυχτώ τα βράδια.
Έκανα έργο, παπά μου!
Με κάποιον τρόπο, κάπως, κάπου, κάποτε, βοήθησα κόσμο, κι ας μην φαίνεται!
Λίγο είναι; 
Άσε πόσο βοηθήθηκα κι εγώ πνευματικά!
Αν ήξερες πόσα έμαθα, τόσα χρόνια!
Άνοιξε ο νους μου!
Έκλεισε όμως η καρδιά μου...
Συχάθηκα πολλά πράγματα.
Δεν το ήθελα, προέκυψε.
Γι' αυτό θα έρθω σε σένα, μπας και μού την ανοίξεις, πάλι!
Εγώ χάσει τους κωδικούς, αδυνατώ να τους βρω μόνη μου..

...Δεν μιλάμε για Φεις και άλλα, ΤΕΛΙΚΑ, είχα φωνή, παπά μου!
Δεν το περίμενα, δεν το πίστευα!
Το χάρηκα...
Μ' άρεσε και ανέβηκα στα μάτια μου...
Έπεσε καλό φάρμακο αυτή την δύσκολη εποχή στα χέρια μου, είπα να το δοκιμάσω...
"Δεν πρέπει", λέει, όμως, "νηστεία", πάλι, άντε, μην παίρνουμε κι "αέρα"!

Αυτά!
Κι όμως, ο καθρέφτης του άρθρου δεν παραμόρφωσε.
Την αλήθεια είπε.

Συγχωρούνται οι αλήθειες, παπά μου;
Σίγουρα θα σε ρωτήσω και να δω, τί θα μου πεις!
"Υπάρχουν πολλών ειδών αλήθειες"!
Σα, να σ' ακούω, να το λες!

Υγ. Βιαζόμουνα; Κι έγραψα τόσα;
Χακεράκι, απόψε σε χρειάζομαι!
Απόψε, έλα και κόψε με στα δυο!

Έλα και κόψε με στα δυο - Γιάννης Κότσιρας 

Κι αυτό:

Δεν σού κάνω τον Άγιο, αχ! αμάρτησα!


1 σχόλιο:

Κυκλαμίνα είπε...

Εντός της μέρας οι διορθώσεις, γιατί η αμαρτία είναι παλιότερη και δε σηκώνει άλλη παράταση ώρας.

Ήδη βρίσκομαι στο "πονάει η αγάπη μάτια μου, πονάει" και η παρηγόρια σ' έναν φίλο, που δεν το θέλει, αλλά πονάει πολύ για έναν χωρισμό.

θα τού περάσει, κι αυτουνού, θα μάθει!
Κάθε αγάπη μπορεί να τελειώσει, δίνει όμως μαθήματα και εμπειρία ζωής.