Αυτή η νύχτα μου, είναι ζόρικη...
Δεν θα της "καθίσω"... αυτοπροστατεύομαι.
Δε θα θυμηθώ δυσάρεστα παλιά, με τηλέφωνα, αρρώστειες και Νοσοκομεία ή Ιδιωτικές Κλινικές, δε θα "σκαλίσω" απόψε, το συγκλονιστικό πρωινό μου...
Θα ξεφύγω, αυτή την μεγάλη δύσκολη νύχτα, με το μουσικό "φάρμακο" που με κράτησε όρθια το πολύ δύσκολο για μένα, 2012.
Αυτό ήταν, τα τραγούδια του Νικου Μεργιαλή, (Μουσικοί Ιχνηλάτες) πού στήριζαν, πολύ πεσμένη ψυχολογία, κι έμενα όρθια, κυρίως τότε! (Μέχρι και σήμερα, όμως, πάντα, ακόμα κι όταν έχω σκληρές δουλειές! Η μουσική και οι στίχοι του, καθώς και η φωνή του, μού δίνουν μεγάλη ενέργεια! Το έχω ξαναγράψει αυτό, δεν είναι καινούργιο!)
Το μουσικό έργο του Νίκου, καθώς και οι μουσικές επιλογές του, με καλύπτουν σταθερά, έχω μιλήσει πολλές φορές γι' αυτόν στα bloggs μου και την αρχή την είχα κάνει εδώ!
(Σιγά - σιγά, θα το ξαναφέρω το έργο του, παλιό και καινούργιο. Μεγάλη η νύχτα, θα την "τραγουδήσω". Με βοηθάει.)
Μόνο που έκλεισα τα παραθυράκια μου στο Φέις και δεν τον βρίσκω εύκολα.
Απόψε το πάλαιψα πολύ, να πετύχω Μάη 2012, δύσκολα έφτασα, πολύ η ύλη του, δικαίως!
Αδίκως, δεν θα πήγαινα να τον ακούσω στα σαράντα του αδελφού μου, τυχαία, δεν θα τον "άκουγε" και θα άρεσε, ακόμα και στον δύσκολο άντρα μου!
Τότε, κλονίστηκε γερά η ρίζα της οικογένειάς μου, φεύγοντας ο μεγάλος μου αδελφός, (εφόσον είχα χάσει από μωρό και το στήριγμα του πατέρα, έκανα όνειρα για μέλλον, με όλα τα αδέλφια, πάντα ξενητεμένα και μακριά, ελπίδα τα γεράματα, η πολυαγαπημένη μου μάννα έφυγε στα 31 μου), θα με έπαιρνε πολύ από κάτω, αν δεν με άγγιζαν, εκείνη την εποχή, όλα τα τραγούδια του Νικόλα! Οι στίχοι του άγγιζαν όλο το φάσμα των προβλημάτων, της ζωής ενός ανθρώπου, κι αυτό ήταν και είναι, το δυνατό του σημείο.
Γι' αυτό και η ιδιαίτερη αδυναμία που την αξίζει, γι' αυτό, κι άλλο ένα απόψε, δημόσιο:
"ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, Νικόλα!"
Φίλοι μπορεί να μην είμαστε, (και εννοώ, δεν γνωρίζει ο ένας τα προβλήματα του άλλου), συχνά, μπορεί να μην σ' ακούω live, ειδικά, τώρα που κάνετε περιοδείες, με τον εξίσου αξιόλογο μουσικά, Παναγιώτη Μπερλή, όμως, επειδή νιώθω πραγματικά, πως μόνο εσύ μού έδωσες πολλά μουσικό-ψυχικά "γιατροσόφια", η νύχτα απόψε, είναι του αδελφού μου, μα ανήκει μουσικά, 100% σε σένα!
Ήταν γραφτό, να συνδεθείς πολύ με την ζωή μου και το δικαιούσαι να σού το αναγνωρίζω και δημοσίως!
Αλλιώς, δεν θα ήμουνα αληθινή και ειλικρινής, με τον ίδιο τον εαυτό μου!
Και επίσης, γιατί, δεν "χρωστάνε" μόνο, οι τραγουδιστές στο κοινό!
Το κοινό, ίσως, "χρωστάει" πολύ περισσότερα σε εκείνους που τους "ελάφρυναν" τον πόνο, κι αυτοί είναι οι Καλλιτέχνες και στην περίπτωσή μας, οι τραγουδιστές, οι "τραγουδοφιάχτες", οι "γρατσουνιστές", όπως θες, πες!
Άν και έψαξα πολύ, (να μην περάσει και η νύχτα!), δεν βρήκα σε βιντεάκι το:
"Αυτή η νύχτα είναι δική μας", ώστε να δέσει με τον πρόλογο.
Δεν πειράζει!
Πάμε, με το "πικρός καφές", λόγω της ημέρας και με δικές μου εικόνες και στιγμές, στην αρχή, έτσι, για να μην βγω απότομα απ' το κλίμα μου, όσο κι αν βιάζομαι, πριν με "πλακώσουν" οι αξέχαστες αναμνήσεις, εκείνης της νύχτας, που ήταν ξημερώματα 30 Μάρτη 2012!
(Ελπίζω, φαντάζομαι, να το εκλάβεις, αν το μάθεις ή όταν το μάθεις, ως τιμή και όχι ως προσβολή στο έργο σου και στο πρόσωπό σου, αυτό μου το αφιέρωμα!)
Δεν θα της "καθίσω"... αυτοπροστατεύομαι.
Δε θα θυμηθώ δυσάρεστα παλιά, με τηλέφωνα, αρρώστειες και Νοσοκομεία ή Ιδιωτικές Κλινικές, δε θα "σκαλίσω" απόψε, το συγκλονιστικό πρωινό μου...
Θα ξεφύγω, αυτή την μεγάλη δύσκολη νύχτα, με το μουσικό "φάρμακο" που με κράτησε όρθια το πολύ δύσκολο για μένα, 2012.
Αυτό ήταν, τα τραγούδια του Νικου Μεργιαλή, (Μουσικοί Ιχνηλάτες) πού στήριζαν, πολύ πεσμένη ψυχολογία, κι έμενα όρθια, κυρίως τότε! (Μέχρι και σήμερα, όμως, πάντα, ακόμα κι όταν έχω σκληρές δουλειές! Η μουσική και οι στίχοι του, καθώς και η φωνή του, μού δίνουν μεγάλη ενέργεια! Το έχω ξαναγράψει αυτό, δεν είναι καινούργιο!)
Το μουσικό έργο του Νίκου, καθώς και οι μουσικές επιλογές του, με καλύπτουν σταθερά, έχω μιλήσει πολλές φορές γι' αυτόν στα bloggs μου και την αρχή την είχα κάνει εδώ!
(Σιγά - σιγά, θα το ξαναφέρω το έργο του, παλιό και καινούργιο. Μεγάλη η νύχτα, θα την "τραγουδήσω". Με βοηθάει.)
Μόνο που έκλεισα τα παραθυράκια μου στο Φέις και δεν τον βρίσκω εύκολα.
Απόψε το πάλαιψα πολύ, να πετύχω Μάη 2012, δύσκολα έφτασα, πολύ η ύλη του, δικαίως!
Αδίκως, δεν θα πήγαινα να τον ακούσω στα σαράντα του αδελφού μου, τυχαία, δεν θα τον "άκουγε" και θα άρεσε, ακόμα και στον δύσκολο άντρα μου!
Τότε, κλονίστηκε γερά η ρίζα της οικογένειάς μου, φεύγοντας ο μεγάλος μου αδελφός, (εφόσον είχα χάσει από μωρό και το στήριγμα του πατέρα, έκανα όνειρα για μέλλον, με όλα τα αδέλφια, πάντα ξενητεμένα και μακριά, ελπίδα τα γεράματα, η πολυαγαπημένη μου μάννα έφυγε στα 31 μου), θα με έπαιρνε πολύ από κάτω, αν δεν με άγγιζαν, εκείνη την εποχή, όλα τα τραγούδια του Νικόλα! Οι στίχοι του άγγιζαν όλο το φάσμα των προβλημάτων, της ζωής ενός ανθρώπου, κι αυτό ήταν και είναι, το δυνατό του σημείο.
Γι' αυτό και η ιδιαίτερη αδυναμία που την αξίζει, γι' αυτό, κι άλλο ένα απόψε, δημόσιο:
"ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, Νικόλα!"
Φίλοι μπορεί να μην είμαστε, (και εννοώ, δεν γνωρίζει ο ένας τα προβλήματα του άλλου), συχνά, μπορεί να μην σ' ακούω live, ειδικά, τώρα που κάνετε περιοδείες, με τον εξίσου αξιόλογο μουσικά, Παναγιώτη Μπερλή, όμως, επειδή νιώθω πραγματικά, πως μόνο εσύ μού έδωσες πολλά μουσικό-ψυχικά "γιατροσόφια", η νύχτα απόψε, είναι του αδελφού μου, μα ανήκει μουσικά, 100% σε σένα!
Ήταν γραφτό, να συνδεθείς πολύ με την ζωή μου και το δικαιούσαι να σού το αναγνωρίζω και δημοσίως!
Αλλιώς, δεν θα ήμουνα αληθινή και ειλικρινής, με τον ίδιο τον εαυτό μου!
Και επίσης, γιατί, δεν "χρωστάνε" μόνο, οι τραγουδιστές στο κοινό!
Το κοινό, ίσως, "χρωστάει" πολύ περισσότερα σε εκείνους που τους "ελάφρυναν" τον πόνο, κι αυτοί είναι οι Καλλιτέχνες και στην περίπτωσή μας, οι τραγουδιστές, οι "τραγουδοφιάχτες", οι "γρατσουνιστές", όπως θες, πες!
Άν και έψαξα πολύ, (να μην περάσει και η νύχτα!), δεν βρήκα σε βιντεάκι το:
"Αυτή η νύχτα είναι δική μας", ώστε να δέσει με τον πρόλογο.
Δεν πειράζει!
Πάμε, με το "πικρός καφές", λόγω της ημέρας και με δικές μου εικόνες και στιγμές, στην αρχή, έτσι, για να μην βγω απότομα απ' το κλίμα μου, όσο κι αν βιάζομαι, πριν με "πλακώσουν" οι αξέχαστες αναμνήσεις, εκείνης της νύχτας, που ήταν ξημερώματα 30 Μάρτη 2012!
(Ελπίζω, φαντάζομαι, να το εκλάβεις, αν το μάθεις ή όταν το μάθεις, ως τιμή και όχι ως προσβολή στο έργο σου και στο πρόσωπό σου, αυτό μου το αφιέρωμα!)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου