Γιάννης Ρίτσος

Γιάννης Ρίτσος

«Κυκλάμινο,

κυκλάμινο,

στου βράχου τη σχισμάδα,

πού βρίσκεις χρώματα κι ανθείς,

πού ήλιο και θεριεύεις ...»

Γιάννης Ρίτσος

Οι λέξεις «σβήνουν» ή «πεθαίνουν»
(εκτός από τη λέξη «μάνα»),
και όπου
«τα ονόματα δεν εφαρμόζουν πάνω στα πράγματα»
«δεν υπακούουν τα πράγματα στα ονόματά τους»).

Γιάννης Ρίτσος

Πού τελειώνει το χρέος και πού αρχίζει η ποίηση; [...]
H μεγάλη ιδέα που μπορεί να σχηματίσει ο ποιητής για τον εαυτό του απ΄ την αγάπη και το θαυμασμό του πλήθους καθώς και η διάθεσή του να διατηρήσει και να επαυξήσει αυτό το θαυμασμό, μπορεί να τον κάνει κάποτε να "φουσκώσει" ώς τη γελοιότητα, να στρεβλώσει το χαρακτήρα του, να πιστέψει πως είναι ο "εκπρόσωπος του λαού ή της χώρας του ή του κόσμου". [...] Μα τώρα έχω φτάσει να πιστεύω πως η αληθινή ποίηση αποκλείει τα δάκρυα και τα χειροκροτήματα.

Γιάννης Ρίτσος

Πώς αφήσαμε τις ώρες μας και χάθηκαν, πασχίζοντας ανόητα
να εξασφαλίσουμε μιά θέση στην αντίληψη των άλλων.
Ούτε ένα
δικό μας δευτερόλεπτο, μέσα σε τόσα μεγάλα καλοκαίρια, να δούμε τον ίσκιο ενός πουλιού πάνω στα στάχυα- μια μικρή τριήρης σε μιά πάγχρυση θάλασσα-.
Μπορεί μ' αυτήν ν' αρμενίζαμε για έπαθλα σιωπηλά, για κατακτήσεις πιο ένδοξες.
Δεν αρμενίσαμε.
Γιάννης Ρίτσος

Γιάννης Ρίτσος

«Ισως να κυβερνάς ακόμα τη φωνή σου· - / αύριο, μεθαύριο, κάποτε, / την ώρα που οι άλλοι θα φωνάζουν κάτω απ΄ τις σημαίες, / φώναξε κι εσύ, / μονάχα πρόσεξε να κατεβάσεις το κασκέτο σου / χαμηλά, πολύ χαμηλά, / μη δουν πού κοιτάζουν τα μάτια σου, / όσο κι αν ξέρεις πως αυτοί που φωνάζουν / δεν βλέπουν πουθενά.»

Γιάννης Ρίτσος

Το πιο μεγάλο εμπόδιο για να σκεφτώ ώς το τέλος είναι η δόξα».

Γιάννης Ρίτσος

Ολότελα ξένος
μπροστά στον προορισμό που οι άλλοι μού έταξαν.

Πώς γίνεται
οι άλλοι να ορίζουν λίγο λίγο τη μοίρα μας,
να μας την επιβάλλουν
κι εμείς να το δεχόμαστε;

Γιάννης Ρίτσος

«Αυτά τα λόγια μην τα πεις στους άλλους, - κρύφ΄ τα· / θα ξεκρεμάσουν τη εικόνα σου / απ΄ τον ασβεστωμένο τοίχο του κρυφού σκολειού / (αυτήν, τουλάχιστον, κάποια πρωινά της άνοιξης / τη φώτιζε για λίγο ο ήλιος· έλαμπε το τζάμι· / την είδες κάποτε - δε σού ΄μοιαζε πολύ - σ΄ άρεσε-) / κρύφ΄ τα, λοιπόν, σου λέω· - θα την ξεκρεμάσουν / και μήτε τ΄ άδειο καρφί δε θα μείνει στον τοίχο / ελευθερώνοντας τη θέση τού άδειου· - / μιαν άλλη εικόνα θα κρεμάσουν, ενός άλλου, / πιο ενδοτικού, πιο αθώου, πιο υποκριτικού, / ίσως πιο ανθρώπινου δηλαδή - / στα σίγουρα, πολύ πιο ανθρώπινου.»

Γιάννης Ρίτσος

Βέβαια υπάρχουν πολλά στάδια και βαθμίδες ειλικρίνειας - και μπορεί να υπάρχει το "ειλικρινώς ψευδές" ή το "ψευδώς ειλικρινές" με αξιόλογη κάποτε παραστατική αξιοπιστία».

Γιάννης Ρίτσος

«Το χειροκρότημα ούτε ανταμοιβή ούτε καταφύγιο. Ποιος είναι / αυτός που τον χειροκροτούν; Κι οι ξένοι ετούτοι ποιοι είναι; / Μήπως ο ξένος είμαι εγώ; Μεγάλη προσοχή τού δώσαν, / μεγάλη σημασία, χωρίς να ξέρουνε τη γλώσσα του. Και τον χρεώσανε. / Για να χρωστάει πάντα. / Για να χρωστάει και να μην έχει τίποτα δικό του, να μην έχει / δικιά του κλίνη, σώμα, εσώρουχα, νερό, τσατσάρα - / έτσι ψηλός, στημένος όρθιος πάνω στη δική τους περηφάνια, / στη δική τους ανάγκη. Κι εκείνος, στον αέρα, / να μη μπορεί να σκύψει μέσα του για λίγο, να χαμογελάσει - / βραδάκι, με βρεγμένα τζάμια, μ΄ ένα θαμπό φανοστάτη, / με βρεγμένα μαλλιά. Αφήστε μου, λέει, / μια σιωπηλή γωνιά να φάω κι εγώ το ψωμί μου, να ξύσω / μ΄ ένα σπιρτόξυλο το σβέρκο μου, χωρίς να με κοιτάει κανένας.» 

*****

Υγ. Τα έφερα από δίπλα. (απ' την μπάρα...)

Ας μην μπερδεύω τον αγαπημένο μου ποιητή, με τα χάλια μου...

Ριτσικιά... πριν καν, μάθω, τι εστί, Ρίτσος!

Κυλούσε στις φλέβες μου, από τότεπου πρωτοείδα κυκλάμινο, κι όχι όταν άκουσα το τραγούδι.